Σύνδρομο Πρόσκρουσης Ποδοκνημικής

Τι ορίζεται ως σύνδρομο πρόσκρουσης ποδοκνημικής;

Ως σύνδρομο πρόσκρουσης ποδοκνημικής ορίζεται η κλινική κατάσταση κατά την οποία εμφανίζεται πόνος και μείωση του εύρους κίνησης της ποδοκνημικής άρθρωσης . Ανάλογα με το σημείο της άρθρωσης που εκδηλώνεται το πρόβλημα το σύνδρομο πρόσκρουσης ποδοκνημικής διακρίνεται σε σύνδρομο πρόσθιας ή οπίσθιας πρόσκρουσης (Anterior impingment Posterior) Εικ.1.

Εικ. 1: Σύνδρομο πρόσθιας πρόσκρουσης ποδοκνημικής (βελάκι) αριστερά και σύνδρομο οπίσθιας πρόσκρουσης ποδοκνημικής δεξιά (βελάκι)

Αίτια εμφάνισης του συνδρόμου πρόσκρουσης ποδοκνημικής

Το σύνδρομο πρόσκρουσης ποδοκνημικής συνήθως αποτελεί επιπλοκή ενός διαστρέμματος της ποδοκνημικής . Όταν ένα διάστρεμμα ποδοκνημικής αντιμετωπίζεται συντηρητικά, υπάρχει η πιθανότητα δημιουργίας ουλώδους ιστού στην περιοχή ένωσης της κνήμης και του αστραγάλου. Επιπροσθέτως, οι συνεχόμενοι μικροτραυματισμοί της ποδοκνημικής άρθρωσης μπορεί να συμβάλλουν στη δημιουργία οστεοφύτων, δηλαδή ενός επιπλέον οστού. (Εικ.2)

Εικ. 2: Πρόσθιο οστεόφυτο (κόκκινο βελάκι) και οπίσθιο οστεόφυτο (μπλε βελάκι)

Ποια άτομα είναι πιο πιθανό να εκδηλώσουν το σύνδρομο πρόσκρουσης ποδοκνημικής;

Εμφανίζεται συχνότερα σε άτομα με αθλητική δραστηριότητα. Το άθλημα καθορίζει σε μεγάλο βαθμό το είδος του συνδρόμου. Ειδικότερα, το σύνδρομο πρόσθιας πρόσκρουσης ποδοκνημικής εκδηλώνεται κυρίως σε ποδοσφαιριστές. Εξαιτίας αυτού, το σύνδρομο αυτό ονομάζεται και «αστράγαλος του ποδοσφαριστή (footballer’ s ankle). Επίσης, παρατηρείται σε αθλητές μπάσκετ, βόλεϊ και σε χορευτές και χορεύτριες μπαλέτου .

Από την άλλη, το σύνδρομο οπίσθιας πρόσκρουσης εμφανίζεται συχνότερα σε ασθενείς που ασχολούνται με αθλήματα που περιλαμβάνουν λακτίσματα ή άλματα . Επιπροσθέτως, μπορεί να εμφανιστεί σε μπαλαρίνες, καθώς και σε άτομα των οποίων η άθληση περιλαμβάνει τρέξιμο σε κατηφορικό έδαφος.

Σύνδρομο πρόσκρουσης ποδοκνημικής: Με ποια συμπτώματα εκδηλώνεται;

Η συμπτωματολογία του συνδρόμου είναι συγκεκριμένη. Ο πόνος στην πρόσθια ή οπίσθια περιοχή της άρθρωσης εμφανίζεται κυρίως κατά τη διάρκεια της βάδισης, του τρεξίματος, της ανάβασης σε ανηφορικό δρόμο ή κατά την ανάβαση σκαλοπατιών.

Ειδικότερα, στο σύνδρομο πρόσθιας πρόσκρουσης τον πόνο συνοδεύουν αίσθημα ακαμψίας της ποδοκνημικής σε ραχιαία έκταση, καθώς και μείωση του εύρους κίνησής της . Το οπίσθιο σύνδρομο πρόσκρουσης χαρακτηρίζεται από έντονο πόνο μπροστά από τον αχίλλειο τένοντα και μείωση του εύρους κίνησης της άρθρωσης, γι’ αυτό και μερικές φορές συγχέεται με τενοντίτιδα Αχιλλείου. Και στις δύο περιπτώσεις μπορεί να εκδηλωθεί οίδημακαι ευαισθησία της περιοχής κατά την ψηλάφησή της. Στην περίπτωση της οπίσθιας πρόσκρουσης, ιδίως όταν οφείλεται σε μεγάλο Ostrigonum( τρίγωνο οστάριο)(Εικ.3), υπάρχει πόνος κατά την κίνηση του μεγάλου δακτύλου, καθώς το οστάριο αυτό ερεθίζει την πορεία κίνησης του καμπτήρα τένοντα του μεγάλου δακτύλου.

Εικ. 3: Τρίγωνο οστάριο (os trigonum) σε μπαλαρίνα που προκαλούσε οπίσθιο πόνο και άλγος στην κίνηση του μεγάλου δακτύλου του άκρου ποδός

Πώς πραγματοποιείται η διάγνωση του συνδρόμου;

Εικ 4: Απλή ακτινογραφία όπου φαίνεται το πρόσθιο και το οπίσθιο οστεόφυτο (μαυρα βελάκια)

Ο πόνος και η δυσκολία στην εκτέλεση των κινήσεων ωθούν τον ασθενή στο να επισκεφθεί έναν έμπειρο ορθοπαιδικό. Η λεπτομερής λήψη του ιστορικού ασθενούς, η κλινική εξέταση του πάσχοντος μέλους και στη συνέχεια κάποια απεικονιστική εξέταση(π.χ. απλή ακτινογραφία) οδηγούν με ασφάλεια στη διάγνωση και την έκταση του προβλήματος. Σε περιπτώσεις όπου η απλή ακτινογραφία (Εικ.4) δεν εμφανίζει κάποιο συγκεκριμένο εύρημα ή θέλουμε μεγαλύτερη ακρίβεια, τότε είναι απαραίτητη η διεξαγωγή μαγνητικής τομογραφίας(Εικ.5).

Εικ. 5: Εικόνες από μαγνητική τομογραφία όπου φαίνονται οστεόφυτα προσθίως και οπισθίως της ποδοκνημικής

Ποια είναι η κατάλληλη θεραπεία;

Η πάθηση αρχικά αντιμετωπίζεται με συντηρητικά μέσα. Η συντηρητική θεραπεία περιλαμβάνει τροποποίηση των δραστηριοτήτων που επιδεινώνουν τα συμπτώματα και την ανάπαυση του πάσχοντος μέλους. Επίσης, μπορεί να χορηγηθούν στον ασθενή μη στεροειδή αντιφλεγμονώδη φάρμακα ή να προταθεί η χρήση ειδικών ορθοπεδικών πάτων. Τέλος, το σύνδρομο μπορεί να αντιμετωπιστεί με τοπική έγχυση κορτικοστεροειδών , καθώς και με ασκήσεις φυσικοθεραπείας, σε ορισμένες περιπτώσεις.