Κήλη μεσοσπονδύλιου Δίσκου

Η οσφυϊκή δισκοκήλη είναι συχνή σε νέα και μέσης ηλικίας άτομα, εκδηλώνεται με πόνο στη μέση που αντανακλά κατά κανόνα στο ένα σκέλος και οφείλεται σε πίεση των ριζών των νεύρων από μεσοσπονδύλιο δίσκο.

Ανατομική: Οι μεσοσπονδύλιοι δίσκοι αποτελούνται περιφερικά από τον ινώδη δακτύλιο με κυκλικά ινοχόνδρινα πετάλια και κεντρικά από τον πηκτοειδή πυρήνα, μια ζελατινώδη εύπλαστη, αλλά ασυμπίεστη μάζα (Εικ.1). Παρεμβάλλονται μεταξύ όλων των σπονδύλων εκτός του Α1-Α2, και των ιερών και κοκκυγικών σπονδύλων που είναι συνοστεωμένοι και αντιπροσωπεύουν το 1/4 του ύψους της ΣΣ. Οι μεσοσπονδύλιοι δίσκοι στον ενήλικα στερούνται αγγείων. Η διατροφή τους γίνεται δια μέσου των επιφανειακών πλακών με διάχυση. Η κίνηση σε συνδυασμό με την επίδραση του βάρους ενισχύουν τη διάχυση αυτή. Ο φυσιολογικός ρόλος των δίσκων είναι να κατανέμουν ομοιομερώς και να αμβλύνουν – όπως το αμορτισέρ του αυτοκινήτου – τις πιέσεις που ασκούνται καθημερινά πάνω στη ΣΣ και να σταθεροποιούν τη ΣΣ συνδέοντας σταθερά τον ένα σπόνδυλο με τον άλλο.

Εικόνα 1: Σχηματική παράσταση μεσοσπονδύλιου δίσκου. Διακρίνονται στο κέντρο ο πηκτοειδής πυρήνας και στην περιφέρεια ο ινώδης δακτύλιος.

Ονοματολογία της Πάθησης

Για την πάθηση αυτή χρησιμοποιούνται διάφορα ονόματα όπως:

Κήλη μεσοσπονδύλιου δίσκου ή δισκοκήλη : Είναι οι πιο σωστοί όροι, διότι εκφράζουν αυτό που ακριβώς συμβαίνει στην πάθηση, δηλαδή τη μετατόπιση και προβολή του πηκτοειδή πυρήνα δια μέσου του ινώδη δακτυλίου.
Δισκοπάθεια: Είναι όνομα που χρησιμοποιείται συχνά, επειδή είναι σύντομο και απλό, αν και δείχνει περισσότερο βλάβη ή εκφύλιση του δίσκου παρά παρεκτόπιση του πηκτοειδή πυρήνα.
Πρόπτωση μεσοσπονδύλιου δίσκου: Χρησιμοποιείται συχνά στην αγγλοσαξονική βιβλιογραφία.

Παθολογική ανατομική

Κατά τη δισκοπάθεια αλλοιώνεται η βιοχημική σύνθεση τόσο του πηκτοειδή πυρήνα όσο και του ινώδη δακτυλίου. Κατά την ηπιότερη μορφή των βιοχημικών αλλοιώσεων ο πηκτοειδής πυρήνας ασκεί πίεση δια μέσου του ινώδη δακτυλίου πάνω στον οπίσθιο επιμήκη σύνδεσμο και τις μήνιγγες και προκαλεί οσφυαλγία (Εικ. 2).
Σε αλλοιώσεις μέσης βαρύτητας ο ινώδης δακτύλιος παθαίνει μερική ρήξη, μέσα στην οποία μπαίνει ένα μέρος του πηκτοειδή πυρήνα, με αποτέλεσμα μεγαλύτερη προβολή και πίεση στις ρίζες των νεύρων (οσφυοϊσχιαλγία). Σε βαρύτερες τέλος αλλοιώσεις του δίσκου ο ινώδης δακτύλιος παθαίνει τέλεια ρήξη και ο πηκτοειδής πυρήνας μπαίνει μέσα στο νωτιαίο σωλήνα και προκαλεί πίεση της ρίζας του νεύρου στο ίδιο ύψος με τη βλάβη ή σε κατώτερο από αυτή (οσφυοϊσχιαλγία). Στις τελευταίες περιπτώσεις η πίεση προκαλεί οίδημα ή και άσηπτη τοπική φλεγμονή της ρίζας.

Εικ. 2. Διαδοχικά στάδια οσφυϊκής δισκοκήλης με αντίστοιχη πίεση στις ρίζες των νεύρων: α) Φυσιολογικός δίσκος, β) Πίεση του πηκτοειδή πυρήνα πάνω στον οπίσθιο επιμήκη σύνδεσμο και τις μήνιγγες και πρόκληση οσφυαλγίας, γ) Μερική ρήξη του ινώδη δακτυλίου και πίεση της ρίζας από τον πηκτοειδή πυρήνα με εκδήλωση oσφυοισχιαλγίας και δ) Τέλεια ρήξη του ινώδη δακτυλίου και είσοδος του πηκτοειδή πυρήνα μέσα στο νωτιαίο σωλήνα (οσφυοϊσχιαλγία).

Τα ευνοϊκά θεραπευτικά αποτελέσματα της συντηρητικής αγωγής οφείλονται κυρίως σε ρίκνωση του πηκτοειδή πυρήνα που προβάλλει και λιγότερο σε «ανάταξη» του. Βοηθάει βέβαια και η υποχώρηση του οιδήματος της ρίζας. Για λόγους μηχανικούς (μεγαλύτερη κινητικότητα και επιβάρυνση) δισκοκήλη συμβαίνει κατά κανόνα στην κατώτερη οσφυϊκή μοίρα (μεσοσπονδύλια διαστήματα (04-05 και 05-Ι1 και σπανιότερα 03-04). Δεύτερη σε συχνότητα έρχεται η αυχενική μοίρα της ΣΣ (Α5-Α6, Α6-Α7), ενώ θωρακική δισκοκήλη είναι εξαιρετικά σπάνια (0,5-1% των περιπτώσεων δισκοκήλης).

Σε ορισμένες περιπτώσεις, που ο ινώδης δακτύλιος είναι ισχυρός, ενώ ο σπόνδυλος είναι οστεοπορωτικός, ο πηκτοειδής πυρήνας είναι δυνατόν προβάλει μέσα στο σώμα του υπερκείμενού σπονδύλου και να δημιουργήσει την ενδοστοματική κήλη του σπονδύλου ή κήλη του Schmorl (Εικ. 3). Η ενδοσωματική αυτή κήλη φαίνεται ακτινολογικά σαν μόνιμο εντύπωμα στην κάτω επιφάνεια του σώματος ενός ή περισσότερων σπονδύλων, κυρίως στη θωρακο-οσφυϊκή μοίρα της ΣΣ, συνήθως είναι ασυμπτωματική και δεν χρειάζεται θεραπεία.

Εικ. 3 Ενδοσωματικές κήλες του Schmorl.

Ποιά είναι τα αίτια της δισκοπάθειας;

Παλιότερα κύριο αίτιο της δισκοπάθειας εθεωρείτο ο τραυματισμός. Σήμερα, είναι γενικά παραδεκτό ότι προηγείται διαταραχή στη ο βιοχημική σύσταση του δίσκου, ενώ ο τραυματισμός αποτελεί εκλυτικό παράγοντα. Ο τραυματισμός είναι κατά κανόνα έμμεσος, όπως π.χ. το σήκωμα βάρους, η μετακίνηση ενός επίπλου, το ανασήκωμα ενός παιδιού, ιδιαίτερα στις γυναίκες. Πολλές φορές όμως και η απλή κάμψη της ΣΣ, ο βήχας ή ένα φτέρνισμα μπορούν να προκαλέσουν την πρόπτωση του πηκτοειδή πυρήνα μέσα από τις ρωγμές που έχουν ήδη δημιουργηθεί στον ινώδη δακτύλιο. Αρκετά συχνά δεν βρίσκεται τραυματισμός που να συσχετίζεται με την έναρξη των συμπτωμάτων. Άλλοτε πάλι η τραυματική αφορμή που προκάλεσε την έναρξη των συμπτωμάτων φαίνεται ασήμαντη, επειδή οι περισσότεροι δεν γνωρίζουν ότι η πίεση που ασκείται πάνω στον μεσοσπονδύλιο δίσκο, όταν σκύβουμε για να σηκώσουμε ένα βάρος, δεν είναι ίση, αλλά πολύ μεγαλύτερη από το βάρος που σηκώνουμε. Αυτό εξηγείται με τη σχέση των μοχλοβραχιόνων που δημιουργούνται. Η ανάλυση της σχέσης αυτής δείχνει ότι όταν σηκώνουμε με το σώμα σε κάμψη βάρος 10 κιλών, η πίεση που ασκείται επάνω στο μεσοσπονδύλιο δίσκο είναι 50 κιλά περίπου, δηλαδή πενταπλάσια. Έτσι γίνεται αντιληπτό πόσο μεγάλες καταπονήσεις υφίσταται καθημερινά ο μεσοσπονδύλιος δίσκος. Οικογενής προδιάθεση βρέθηκε σε άτομα που παρουσιάζουν δισκοκήλη πριν από την ηλικία των 21 ετών. Στις οικογένειες των ατόμων αυτών η συχνότητα δισκοκήλης φθάνει το. 32% σε σύγκριση με άτομα αντίστοιχων οικογενειών χωρίς συμπτώματα που το ποσοστό έφθανε το 7%.

Ποιά είναι τα συμπτώματα;

Στις τυπικές περιπτώσεις η κλινική εικόνα της οσφυϊκής δισκοκήλης είναι χαρακτηριστική. Πόνος στη μέση, συνήθως ισχυρός, αρχίζει ύστερα από σήκωμα ενός βάρους ή μια απότομη κίνηση. Ο πόνος μπορεί να είναι τοπικός (οσφυαλγία), συχνά όμως αντανακλά αμέσως ή σε λίγες μέρες στο ένα ή στο άλλο σκέλος (ισχιαλγία). Σε ορισμένες περιπτώσεις, που είναι αρκετά συχνές, ο πόνος αρχίζει προοδευτικά χωρίς ιστορικό τραυματισμού και είναι δυνατό να περιοριστεί μόνο στη μέση. Άλλοτε πάλι ο πόνος μπορεί να αρχίσει από τη γάμπα η το μηρό και να μετακινηθεί αργότερα προς τη μέση.

Εικ. 4 : Ανταλγική σκολίωση

Ανεξάρτητα από τον τρόπο έναρξης, ο πόνος επιτείνεται με το βήχα ή το φτέρνισμα. Ο πόνος αντανακλά κατά κανόνα στο ένα σκέλος. Αν τα συμπτώματα είναι αμφοτερόπλευρα, είναι βεβαίως δυνατό να οφείλονται σε κεντρική πρόπτωση του πηκτοειδή πυρήνα, πρέπει όμως να ερευνηθούν περισσότερο για να αποκλεισθεί περίπτωση χωροκατακτητικής επεξεργασίας. Κατά την κλινική εξέταση διαπιστώνεται εξάλειψη της φυσιολογικής οσφυϊκής λόρδωσης και συχνά ανταλγικη σκολίωση (στράβωμα του σώματος), που οφείλεται στην προσπάθεια του αρρώστου να απομακρύνει τη ρίζα από το δίσκο που την πιέζει (Εικ. 4). Οι κινήσεις της ΣΣ είναι περιορισμένες, ιδιαίτερα η πρόσθια κάμψη και λιγότερο οι πλάγιες κλίσεις. Οι στροφικές κινήσεις συνήθως είναι ελεύθερες. Υπάρχει ευαισθησία στην πίεση στο κατώτερο μέρος της οσφυϊκής μοίρας, αμέσως έξω από τις ακανθώδεις αποφύσεις. Ευαισθησία επίσης υπάρχει κατά την πίεση στο γλουτό αντίστοιχα προς το σημείο εξόδου του ισχιακού νεύρου από τη λεκάνη. Στον άρρωστο που είναι ξαπλωμένος ύπτια στο κρεβάτι αν σηκώσουμε το σκέλος που πονάει τεντωμένο προς τα επάνω, ο πόνος θα ενταθεί σε βαθμό που δεν θα μας επιτρέψει να ξεπεράσουμε σε σοβαρές περιπτώσεις τις 20-30 μοίρες από το επίπεδο του κρεβατιού (σημείο Laseque) (Εικ. 5). Το σημείο αυτό οφείλεται στην πίεση και διάταση της αντίστοιχης ρίζας του ισχιακού νεύρου από το δίσκο που προβάλλει. Το σημείο Laseque είναι σχεδόν παθογνωμονικό δισκοκήλης ή γενικά πίεσης.

Εικ. 5. Κλινικός έλεγχος για σημείο Laseque.

Σημείο Laseque υπάρχει μόνο σε δισκοκήλη που αφορά στα επίπεδα 04-05 και 05-Ι1. Σε δισκοκήλη Ο3-04 κα Ο2-03, υπάρχει ανάστροφο σημείο Laseque, που ελέγχεται με τον ασθενή σε πρηνή θέση και άρση του τεντωμένου σκέλους ή κάμψη της κνήμης προς το μηρό . Η πίεση της I1 ρίζας (05-Ι1, δίσκος) προκαλεί μείωση ή κατάργηση ,του Αχίλλειου αντανακλαστικού, και υπαισθησία στο έξω χείλος του ποδιού και τα δύο τελευταία δάκτυλα (Eικ 6). Σε βαριές περιπτώσεις ο άρρωστος δεν μπορεί να βαδίσει στα δάκτυλα του ποδιού που πάσχει. Κατά την πίεση της 05 ρίζας (04-05 δίσκος) το Αχίλλειο αντανακλαστικό συνήθως δεν επηρεάζεται. Ελαττώνεται η μυϊκή ισχύς του εκτείνοντα το μεγάλο δάκτυλο του ποδιού των εκτεινόντων τους δάκτυλους Υπάρχει υπαισθησία στη ραχιαία επιφάνεια του ποδιού καθώς και του μεγάλου δακτύλου (Eικ.6). Πίεση δύο ριζών είναι δυνατό να προκληθεί από ένα δίσκο όταν υπάρχει μεγάλη κεντρική προβολή, π.χ. πίεση O5 και Ι1 ριζών από Ο4 – Ο5 δίσκο ή σπάνια από δύο δίσκους. Αισθητικές διαταραχές στη δισκοκήλη δεν υπάρχουν σ’ όλες τις περιπτώσεις. Σε μερικές περιπτώσεις υπάρχει αίσθημα πολλαπλών τσιμπημάτων στις παραπάνω περιοχές. Σε σπάνιες περιπτώσεις είναι δυνατόν η πρόπτωση του δίσκου να είναι μαζική-κεντρική και να προκαλέσει οξεία ιππουριδική συνδρομή, δηλαδή αιφνίδιο μούδιασμα, πόνο και πάρεση στα κάτω άκρα, καθώς και διαταραχές στην ούρηση.

Εικ.6: Η αντανάκλαση του πόνου από δισκοκήλη φτάνει πολύ συχνά: : ( Αρ) Στη ράχη και το μεγάλο δάκτυλο του ποδιού σε πίεση της 05 ρίζας και (ΔΕ) Στο έξω χείλος και τα δύο τελευταία δάκτυλα σε πίεση της Ι, ρίζας. Στις περιοχές αυτές υπάρχει και αντίστοιχα μικρή διαταραχή της αισθητικότητας.

Διάγνωση μέσω παρακλινικών εξετάσεων

1. Απλές ακτινογραφίες: Η διάγνωση της δισκοκήλης γίνεται κυρίως κλινική. Ο ακτινολογικός έλεγχος με τις κλασικές ακτινογραφίες είναι απαραίτητος και γίνεται περισσότερο για να αποκλεισθούν άλλες παθήσεις που προκαλούν τα ίδια συμπτώματα (όγκοι -φυματίωση κλπ) παρά για διάγνωση της δισκοκήλης. Η στένωση του μεσοσπονδύλιου διαστήματος είναι ενδεικτική δισκοκήλης. Δεν υπάρχει συνήθως σε πρώτη κρίση, αλλά εμφανίζεται μετά από επανειλημμένες κρίσεις (Εικ. 7).

Εικ. 7 : Στένωση 04-05 μεσοσπονδύλιου διαστήμα

2. Η μυελογραφία εξακολουθεί να αποτελεί μια καλή μέθοδο για τη διάγνωση της δισκοκήλης. Διενεργείται με την έγχυση υδατοδιαλυτών σκιερoγόνων ουσιών. Η μυελογραφία έχει το πλεονέκτημα της δυνατότητας ελέγχου όλων των δίσκων σ’ όλη την οσφυϊκή μοίρα της ΣΣ ή και υψηλότερα καθώς και διάγνωσης άλλων ενδοσπονδυλικών παθήσεων ή όγκων.(Εικ .8). Παρόλα αυτά η μυελογραφία προοδευτικά αντικαταστάθηκε από την αξονική τομογραφία. Επειδή επιπλέον πρόκειται για επεμβατική μέθοδο, εφόσον τα κλινικά ευρήματα συμφωνούν με εκείνα της αξονικής τομογραφίας, δεν χρειάζεται η μυελογραφία.

Εικ. 8 : α) Μυελογράφημα με τυπική εντομή στη στήλη της σκιερογονου ουσίας στο ύψος 05-Ι, από πρόπτωση του αντίστοιχου πηκτοειδή πυρήνα, που επιβεβαιώθηκε χειρουργικά, β) Πλήρης διακοπή της στήλης της σκιερογονου ουσίας με εικόνα βούρτσας σε κεντρική δισκοκήλη.

3. Η αξονική (υπολογιστική) τομογραφία αποτελεί επαναστατική μέθοδο που χρησιμοποιείται εδώ και 25 χρόνια περίπου στη διάγνωση των ενδοσπονδυλιακών παθήσεων. Η τελευταία γενιά αξονικών τομογράφων δίνει πολύ σαφείς εικόνες που φθάνουν το 90% θετικότητας στη διάγνωση και τον καθορισμό του επίπεδου της κήλης μεσοσπονδύλιου δίσκου (Εικ.9). Εντούτοις η διαγνωστική αξία της αξονικής τομογραφίας είναι ελάχιστη σε περιπτώσεις ενδοσπονδυλικών όγκων, καθώς και διαφορικής διάγνωσης μετεγχειρητικά μεταξύ συμφύσεων και υποτροπής δισκοκήλης.

Εικ. 9 : Αξονική τομογραφία που δείχνει ευμεγέθη πρόπτωση πηκτοειδή πυρήνα δεξιά.

Συνδυασμός μυελογραφίας και αξονικής τομογραφίας είναι δυνατό να γίνει. Η αξονική τομογραφία με ενδοφλέβιο χορήγηση σκιερογόνου ουσίας, καθώς και η ανακατασκευή της εικόνας με αξονική τομογραφία τριών διαστάσεων που επιτυγχάνεται με τους τελευταίους αξονικούς τομογράφους, έχουν ανεβάσει τις διαγνωστικές δυνατότητες της μεθόδου σε πολύ υψηλά επίπεδα και σε τομείς που οι κλασικές αξονικές τομογραφίες ήταν ανεπαρκείς.

4. Η μαγνητική τομογραφία ή μαγνητικός συντονισμός (MRI) αποτελεί την τελευταία εξέλιξη στις απεικονιστικές μεθόδους των παθήσεων της ΣΣ και του νωτιαίου μυελού. Απεικονίζει συνήθως, όπως και το μυελογράφημα, ολόκληρη την οσφυϊκή και κατώτερη θωρακική μοίρα της ΣΣ και έχει το πλεονέκτημα ότι ο εξεταζόμενος ασθενής δεν παίρνει καμία ακτινοβολία. Επί πλέον συνδυαζόμενη γαδολίνιο δίνει ένα πολύ υψηλό ποσοστό διαφορικής διάγνωσης (96%) ύστερα από μια εγχείρηση, ανάμεσα στην υποτροπή δισκοκήλης και τη δημιουργία συμφύσεων. (Εικ. 10).

Εικ. 10 : Μαγνητική τομογραφία Οσφυϊκής μοίρας σπονδυλικής στήλης με εμφανή κήλη στο Ο5-Ι1 διάστημα

5. Το σπινθηρογράφημα οστών είναι απαραίτητο μόνο σε περιπτώσεις χρόνιας οσφυαλγίας ή οσφυοϊσχιαλγίας με ακαθόριστα κλινικά και εργαστηριακά ευρήματα.

6. Ηλεκτροδιαγνωστικές μέθοδοι: Το ηλεκτρομυογράφημα (ΗΜΓ) και τα σωματοαισθητικά προκλητά δυναμικά (ΣΠΔ) αποτελούν χρήσιμες επιπρόσθετες εργαστηριακές μεθόδους για τη διαπίστωση της ακεραιότητας μιας ρίζας νεύρου. Αποτελούν πολύ χρήσιμες μεθόδους στη διάγνωση περιφερικών νευροπαθειών π.χ. από διαβήτη, μεταβολικά νοσήματα, συστηματικές νόσους.

7. Αιματολογικές εξετάσεις: Σε κάθε άρρωστο με συμπτωματολογία οσφυαλγίας ή οσφυοϊσχιαλγίας ιδιαίτερα χρόνιας, πρέπει να γίνεται γενική αίματος και να ελέγχεται η ΤΚΕ. Εφόσον, η ΤΚΕ βρεθεί αυξημένη, πρέπει να γίνεται ευρύτερος έλεγχος του αρρώστου για την περίπτωση παθήσεων ρευματικής αιτιολογίας, φλεγμονής, όγκου κλπ.

Σχετικά με τη διαφορική διάγνωση

Υπάρχει μεγάλος αριθμός παθήσεων που προκαλεί οσφυαλγία, από τις οποίες πρέπει να διακριθεί η δισκοκήλη. Οι σπουδαιότερες είναι:

Όγκοι της ΣΣ και του νωτιαίου μυελού. Είναι συχνότεροι στη θωρακική μοίρα της ΣΣ.
Αγκυλωτική σπονδυλαρθρίτιδα. Είναι η πάθηση που συχνότατα συγχέεται με τη δισκοπάθεια, επειδή προσβάλλει νέα άτομα και εκδηλώνεται με οσφυαλγία και μεγάλη δυσκαμψία της ΣΣ. Η δ.δ. στηρίζεται στην αλλοίωση των ιερολαγονίων, την αύξηση της ΤΚΕ και στην αναζήτηση του ειδικού για την πάθηση αντιγόνου ιστοσυμβατότητας Β27.
Φυματίωση της ΣΣ ή της ιερολαγόνιας άρθρωσης. Ο ασθενής εμφανίζει επίσης υψηλή ΤΚΕ και γενική καταβολή, σε αντίθεση προς τον ασθενή με δισκοπάθεια, ο οποίος εκτός από τον πόνο είναι κατά τα άλλα υγιής
Οστεομυελίτιδα. Προκαλεί συνήθως θορυβώδη .συμπτώματα έντονου πόνου, πυρετού, δυσκαμψίας της ΣΣ, ενώ εργαστηριακά αύξηση του αριθμού των λευκών και της ΤΚΕ.
Δισκίτιδα. Η δ.δ. είναι δύσκολη, όταν αφορά στα τελευταία μεσοσπονδύλια διαστήματα. Υπάρχει επίσης αύξηση του αριθμού των λευκών αιμοσφαιρίων και της ΤΚΕ καθώς και πυρετός.
Οστεοαρθρίτιδα του ισχίου. Οι κινήσεις της άρθρωσης είναι επώδυνες ενώ είναι ελεύθερες σε δισκοκήλη.

Πώς πραγματοποιείται η θεραπεία;

Η θεραπεία είναι κυρίως συντηρητική και κατά δεύτερο λόγο χειρουργική. Η συντηρητική, η οποία είναι η ίδια σε όλες τις οσφυαλγίες, συνίσταται σε αυστηρή κατάκλιση σε στρώμα που να μη βουλιάζει, θερμοφόρα στη μέση και φαρμακευτική αγωγή. Η κατάκλιση γίνεται σε θέση που βολεύει στον άρρωστο, φαίνεται όμως ότι η ύπτια θέση με μαξιλάρια κάτω από τα γόνατα και ανασηκωμένη την πλάτη και το κεφάλι ανακουφίζει τους περισσότερους ασθενείς. Η θέση αυτή ονομάσθηκε επιγραμματικά από τον αείμνηστο καθηγητή θ. Γαροφαλίδη «θέση κοιμωμένης του Χαλεπά» (Εικ.11).Η φαρμακευτική αγωγή περιλαμβάνει

Φάρμακα αναλγητικά
Φάρμακα μυοχαλαρωτικά
Συνδυασμό μυοχαλαρωτικών και αναλγητικών
Φάρμακα αντιφλεγμονώδη
Βιταμίνες του συμπλέγματος Β12.

Εικ. 11 : Θέση κοιμωμένης του Χαλεπά

Εφόσον η οξεία φάση προοδευτικά υποχωρεί, αρχίζει φυσικοθεραπεία (μαλάξεις, διαθερμίες ή υπέρηχοι). Ο ασθενής παράλληλα κάνει ασκήσεις για ενίσχυση κυρίως των κοιλιακών μυών και λιγότερο των ραχιαίων.

Ποιές είναι οι ενδείξεις για εγχείρηση;

Η χειρουργική θεραπεία εφαρμόζεται στο 10%-20% περίπου των αρρώστων με δισκοκήλη με τις ακόλουθες ενδείξεις:

Όταν η συντηρητική θεραπεία που συστηματικά για ένα έως δύο περίπου μήνες δεν απέδωσε.
Όταν η οξεία φάση συνοδεύεται από σοβαρά νευρολογικά φαινόμενα, όπως π.χ. πτώση του άκρου ποδός.
ε αρρώστους που έχουν επανειλημμένες υποτροπές και κεντρική μαζική πρόπτωση που συνοδεύεται από πάρεση των κάτω άκρων και ορθοκυστικές διαταραχές (Σύνδρομο ιππουρίδας)

Είδη επεμβάσεων στη δισκοκήλη

Κλασική δισκεκτομή: Με την εγχείρηση αυτή αφαιρείται ο πηκτοειδής πυρήνας που προβάλλει και αποσυμπιέζεται η αντίστοιχη ρίζα. Η προσπέλαση γίνεται ή με πεταλεκτομή ή με διάνοιξη θυρίδας μεταξύ των πετάλων των σπονδύλων (θυριδωτή πεταλεκτομή).
Οι άρρωστοι συνήθως βγαίνουν από το νοσοκομείο 5-7 ήμερες μετά την εγχείρηση.

Η διαδερμκή δισκεκτομή: συνίσταται σε αφαίρεση του δίσκου με τοπική αναισθησία με τη χρήση ειδικού πυρηνοτόμο κάτω από ακτινολογικό έλεγχο. Οι ενδείξεις της μεθόδου περιορίζοντα, μόνο στις δισκοκήλες με σαφή συμπτωματολογία που προβάλλουν, δια μέσου του ινώδη δακτυλίου.

Μικροδiσκεκτομή: Σύμφωνα με την τεχνική αυτή που εφαρμόζεται τελευταία, η αφαίρεση του δίσκου που προβάλλει γίνεται με τη βοήθεια μικροσκοπίου με ειδικό φωτισμό δια μέσου μικρότερης τομής. Με τον τρόπο αυτό τα διάφορα νευρικά στοιχεία καθώς και τα αγγεία φαίνονται σε μεγέθυνση γίνονται καλύτερα ορατά και προστατεύονται από τους μικροτραυματισμούς .

Ο ορθοπεδικός Δρ. Ιωάννης Τσαπακίδης εξειδικεύεται στην αντιμετώπιση των παθήσεων της σποδυλικής στήλης και μπορεί να σας προτείνει υπεύθυνα ένα εξατομικευμένο πλάνο θεραπείας με βάση το πρόβλημα που αντιμετωπίζετε.